Historia Zakonu
Herb Zakonu
1. OKRES POCZĄTKOWY
Zakon Braci Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (Karmelici Bosi) swoją tradycją sięga XII wieku, kiedy to świeccy pustelnicy, zamieszkujący groty góry Karmel i żyjący na wzór proroka Eliasza, otrzymali jako wspólnota ludzi świeckich regułę. Między rokiem 1206 a 1214 patriarcha jerozolimski Albert napisał na prośbę pustelników regułę zwaną Regułą karmelitańską. W 1226 r papież Honoriusz III wyraził zgodę na wybrany przez nich sposób życia.
Widok na pasmo Góry Karmel
Po zdobyciu przez mahometan Ziemi Świętej zakonnicy wyemigrowali do Europy zakładając prowincje we Włoszech, Anglii, Francji, Hiszpani i Irlandii. Kolejne wieki przyniosły złagodzenia Reguły i stopniowe odejście od pierwotnego charakteru Zakonu.
W XVI w. reformy Zakonu dokonała św. Teresa od Jezusa z pomocą św.Jana od Krzyża, dając początek Karmelowi Terezjańskiemu, zwanemu również bosym ze względu na gorliwość i życie pełne wyrzeczeń.
2. ŚWIECKI ZAKON KARMELITAŃSKI
Osoby świeckie, nie żyjące w zakonie pragnęły korzystać z dóbr duchowych Karmelu. Jedną z form ich łączności stał się szkaplerz święty.
Za założyciela karmelitańskiego tercjarstwa uznaje się bł. Jana Soreth.
Papież Mikołaj V bullą Cum nulla fidelium z 1452 r dał podstawy prawne świeckiemu zakonowi karmelitańskiemu. Dokument papieski dawał przełożonym karmelitów możliwość przyjmowania osób świeckich do uczestnictwa w życiu Karmelu wg sposobu i organizacji życia innych świeckich rodzin zakonnych.
Przyczyną wzrostu zainteresowania świeckim zakonem karmelitańskim była rozwijająca się pobożność maryjna w oparciu o szkaplerz karmelitański oraz, że świeccy chcieli mieć ścisłą więź z zakonem. Świeccy w późniejszych wiekach poszukiwali także mocnego oparcia w swej religijności, pewnej duchowości, a również stałego kierownictwa duchowego.
Wraz z rozprzestrzenianiem się karmelitów bosych i dzieł św. Teresy od Jezusa Świecki Zakon Karmelitów Bosych w XVIII w. był obecny w Europie, w Ameryce i w Azji. Reguła dla świeckiego zakonu karmelitańskiego otrzymała zatwierdzenie papieskie dopiero w 1921 roku. Zakon według terminologii ówczesnej nazywał się trzecim zakonem świeckim N. M. P. z góry Karmel i św. Teresy.
Ponowne dostosowanie do współczesnego powszechnego prawa kanonicznego miało miejsce po ekumenicznym Soborze Watykańskim II. Zezwolono na zastąpienie nazwy "trzeci zakon" nazwą Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych. Reguła życia zaistniała prawnie dekretem Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich 10 maja 1979 roku.
Wśród najbardziej znanych postaci historycznych świeckiego zakonu karmelitańskiego wymienić można m. in.: Sługę Bożego generała Ludwika Vedastusa de Sonisa (1825 - 1887), św. Wincentego Pallottiego - późniejszego założyciela Pallotynów i całego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, Służebnicę Bożą Marię Józefinę Remar - duchową siostrę św. Franciszka Bianchi, Sługę Bożego i męczennika Piotra Povedę, Służebnicę Bożą Anitę Cantieri (1910 - 1942) z Lukki czy błogosławioną Józefę Naval de Girbes (1820 - 1893).
3. HISTORIA W POLSCE
Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o świeckim zakonie karmelitańskim znaleźć można w 1856 r. w wykazie personalnym wileńskich karmelitanek bosych (tercjarka Anna Jurkiewiczówna). Za datę powstania wspólnoty Trzeciego Karmelu na ziemiach polskich uchodzi rok 1864, kiedy to powstał trzeci zakon przy klasztorze sióstr karmelitanek bosych w Krakowie .
Najsilniejszy rozwój w historii świeckiego zakonu karmelitańskiego nastąpił jednak po reformie klasztoru w Czernej i odnowie życia zakonnego męskiego Karmelu w Polsce w 1880 roku. Kierownikiem duchowym III zakonu w Czernej został św. Rafał Kalinowski. Do roku 1911 do trzeciego świeckiego zakonu karmelitańskiego w Czernej wstąpiły 972 osoby.
Nowe wspólnoty III zakonu powstawały w oparciu o bractwa szkaplerzne istniejące przy klasztorach w Czernej i w Wadowicach. W 1898 r. powstała nowa kongregacja tercjarska przy kościele pw. Wniebowzięcia N.M.P. w Chorzowie. Najliczniejszy Świecki Karmel istniał już tradycyjnie na Śląsku, dokąd dojeżdżali karmelici bosi z Czernej. W latach międzywojennych istniały także inne ważne ośrodki tercjarstwa karmelitańskiego na Śląsku w ilości 33 wspólnoty. Śląskimi wspólnotami III Karmelu jak i niektórymi pozaklasztornymi opiekował się w latach 1958 - 1972 i 1982 - 1995 r pełniąc różne funkcje od dyrektora po wizytatora o. Mieczysław Woźniczka OCD z Czernej. W Katowicach na Wełnowcu przy kościele pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych o. Mieczysław gromadził od lipca 1959 r. w pierwsze niedziele każdego miesiąca setki członków OCDS.
Wśród kandydatów na ołtarze z OCDS jest Kunegunda Siwiec ze Stryszawy - Siwcówki k. Suchej Beskidzkiej.
Należy wymienić wielką miłość papieża Jana Pawła II do duchowości karmelitańskiej, do której przyznawał się publicznie, nazywając się wcześniej tercjarzem Karmelu i nosząc karmelitański szkaplerz.
O. Mieczysław Maria Woźniczka Asystent Świeckiej Rodziny Karmelitanskiej prosi
Ojca Świętego Jana Pawła II o błogosławieństwo dla członków Świeckiego Zakonu