Fragment książki mnicha zakonu kartuzów - "Szkoła ciszy" - wydanej przez Wydawnictwo eSPe - 2007:
O UFNOŚCI
Czy dusza, która czuje swoją nędzę, może pójść do Boga z całkowitą ufnością?
Tak. Jest to nawet konieczne. Poznaj samego siebie, ponieważ nazywasz się nędza i miłosierdzie.
Bóg zawsze jest taki sam, a my się zmieniamy. On pozostaje dobry, a my nadal jesteśmy niedoskonali. Uznanie naszej nędzy jest drogą prowadzącą do Boga. Grzechy i niewierności uczą nas, że nie powinniśmy ufać sobie. Odczuwamy wstyd z powodu grzechu, ale upadamy tylko w tym celu, abyśmy jeszcze bardziej wznieśli się do Boga przez pakt miłości i ufności. Nie powinno nas to zasmucać ani niepokoić. To nasza miłość własna wywołuje nieporządek. Doznajemy smutku, ponieważ nie jesteśmy doskonali, nie tyle z miłości do Boga co z miłości do siebie.
A jeśli nie odczuwamy ufności?
Mimo wszystko trzeba wzbudzać akty ufności; powiedzieć Bogu, że chcemy się zdać na Niego. Najlepiej zaświadczamy o naszej ufności Bogu, przechodząc ponad wzburzeniem.
Co znaczy zawierzyć Bogu? Jak to zrobić?
Zrezygnować ze swojej woli i poddać się woli Bożej. Być posłusznym Jego woli, chcieć podobać się Jemu. Chęć podobania się Bogu jest wolą, której nie możemy narzucić sobie ani zaplanować wcześniej. Może być tak, że nie odczuwamy żadnego pocieszenia, żednego upodobania w modlitwie, ale poddajemy się woli podobania się Bogu, trwając na modlitwie. Tak samo z ubraniami, jedzeniem, przyjaciółmi: nie należy niczego poszukiwać, niczego odrzucać, ale wszystko zaakceptować z prostotą.
- Oddanie się Bogu jest szczytem miłości: "[...} Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego" (Łk 23,46).
Dużo ludzi mówi do Pana: "Zawierzam Ci wszystko bez żadnych warunków", ale w praktyce bardzo niewielu wybiera takie zawierzenie, które jest niczym innym jak doskonałą obojętnością w przyjmowaniu wszelkiego rodzaju wydarzeń, ponieważ następują one według porządku Bozej Opatrzności: zarówno strapienie, jak pocieszenie, choroba i zdrowie, hańba i sława. Zaznaczam, winniśmy zaakceptować je... Wyższą cząścią naszej duszy, poniewaz z pewnością niższa część zawsze będzie kochała to, co jest przyjemne dla naszej ludzkiej natury!
Zawierzenie Bogu rozwiązuje sytuacje najbardzej beznadziejne. Nigdy nie jesteśmy doprowadzeni do takiej ostateczności, żebyśmy nadal nie mogli składać Bogu obietnicy poddania się Jego woli.
Czasami Pan nasz chce, aby dusze, które wybrał, szły za nim, czując odrazę, wstręt do życia duchowego i monastycznego, bez pocieszenia, chęci, czułości, w suszy. I te szlachetne dusze przyjmują to całym sercem, pozostają zjednoczone z Bogiem dzięki odrobinie ducha, opierając się tylko na woli Bożej.
- Dusza oddana nie robi nic. Pozostaje tylko bliska Pana, nie kłopocząc się o nic innego. Zachowanie pokoju to jej praca. Jest jak Maria z Betani, która nie ruszyła się z miejsca, nawet kiedy Jezus już nie mówił, lub jak małe dziecko, które całkowicie poddaje się matce; pozwala się położyć, wziąć... i które nie wie, gdzie idzie. W czasie prób potrzebujemy heroizmu, żeby żyć w takim zawierzeniu.
Dusza tak oddana odczuwa jeszcze pragnienie, ale natychmiast je uśmierca.
Niektóre dusze odczuwają pewną formę słodyczy i upojenia z powodu oddania. Inne nigdy tego nie czują, co nie oznacza, że są mniej oddane Bogu. Wręcz przeciwnie, oby tylko wytrwale poddawały swoją wolę woli Bożej.
Nieskończona dobroć Boga i zasługi Pana naszego są fundamentem ufności pod warunkiem, że postanowiliśmy być wszystkim dla Boga. Nie musimy tego czuć. Nie powinniśmy zastanawiać się, co czujemy lub czego nie czujemy, tym bardziej, że większość naszych uczuć i satysfakcji jest tylko zabawą miłości własnej.
Tak samo jest mało ważne, że nasza natura odczuwa wstręt w pójściu za rozkoszą Bożą. Rozróżnijmy wyraźnie wyższą część duszy, gdzie zamieszkują prawdziwe cnoty, i niższą część, która nic z tego nie rozumie i z którą nie trzeba się liczyć.
Mało osób dochodzi do takiego stopnia doskonałego wyrzeczenia się siebie. Ale każdy powinien do tego dążyć, podług swoich sił i swej małej zdolności.